U austrougarsko vrijeme, rudnik uglja u Ugljeviku, otvoren je radi eksploatacije prirodnih resursa, pa je austrougarska uprava odlučila da, pri kraju Prvog svjetskog rata, dovede željeznicu u Ugljevik, te je 1916. godine započela izgradnju pruge Bijeljina-Rača i Bijeljina-Ugljevik. Pomenuta pruga Ugljevik-Bijeljina je bila namijenjena za prevoz uglja, a tek 1919. Godine je služila i za prevoz putnika. Izgradnjom savremene željezničke pruge 1934. Stvoreni su uslovi za ogromno povećanje proizvodnje uglja. Kraljevina Jugoslavija je osamostalila „Državni rudnik Ugljevik“ i naselje Ugljevik i osnovala mu samostalnu upravu 1920. izgradivši i zgradu za upravu koja i danas postoji. Već 1923. u Ugljeviku je montirana elektrana sa dva lokomobila za istosmjernu struju, napona 220 volti, a Rudnik i sve zgrade u Ugljeviku su dobili električnu energiju. Oko 1929. Godine podignuto je veliko rudarsko naselje i nekoliko javnih objekata sa desne strane Ugljevičko-bogutovačke rijeke. Tako se oformila varošica Ugljevik, koja je dobila ambulantu sa bolničkim sobama, prostorije za osnovnu školu i slične prateće objekte. U rudarskoj koloniji „Koloni“ 1936. Godine živjelo je u 19 zgrada 87 porodica sa 355 članova, a Rudnik je tada brojao 250 zaposlenih radnika. Prema popisu iz 1931. godine tadašnja opština Ugljevik koju je činilo osam sela, brojala je 8.267 stanovnika. Danas „Rudnik i Termoelektrana“ Ugljevik proizvodi oko 30 posto elektične energije u Republici Srpskoj. Više arheoloških lokaliteta ukazuju da je područje opštine Ugljevik bilo nastanjeno i u dalekoj prošlosti, o čemu svjedoče srednjovjekovn i nadgrobni kameni spomenici (stećci) na više lokacija, rimska utvrđenja u selima Tutnjevac i Mezgraja (Jablangrad).